Voorbij de stilte

Onze blog breidt uit, lieve lezer, driewerf hoera!

Naast de moedige getuigenis van Luc in B1, partner van Greet is er nu C, C1 dus, de getuigenis van Bernard,  buddy bij “Het ventiel”. In het Duits zeggen ze :” wer schreibt der bleibt”. B1 is een ooggetuigenverslag, “van binnenuit” als het ware, die ons een glimp toont van het leven met een Jongdementiepatient, de financiële kant ervan, de emotionele beslommeringen. Naast de eenzaamheid, de onzekerheid, het onbegrip, de stille vloeken, het “waarom wij” syndroom, de karakteriele veranderingen met al zijn gevolgen. Zelf kan ik hierover moeilijk schrijven, ik maak het niet mee, enkel van op afstand. Zo’n ooggetuigenverslagen “ van binnenuit” om het maar zo te noemen, zijn belangrijk. Niet alleen voor de buitenwereld, maar vooral en bovenal voor mensen en families die gelijkaardige situaties meemaken. Dergelijke teksten bieden steun op de één of andere manier. Iedere familie met een Jongdementie patiënt in hun midden komt gelijkaardige problemen en zorgen tegen. Dus schrijven, of laten schrijven. Aub? Please? Bitte? Svp?

Nu C1 dus. Vooraf dit : Bernard en ik hebben één gemeenschappelijke noemer : beiden wisten we niets over Jongdementie vóór we buddy werden. Zelfs het bestaan ervan was ons onbekend. Bewust kozen we om ons niet over de ziekte te informeren. We zijn er, om het zo te zeggen “ in gesprongen” om zonder “vooringenomenheid” ( yeah, wat een Germanisme, Jan Hautekiet slaat zijn ogen ten hemel vrees ik) te kunnen vaststellen hoe hard de emotionele bodem is waarop, niet alleen de patiënt met Jongdementie maar zijn hele gezin, valt door deze ziekte. Voor de vaste lezer : als Bernard het over Eddy heeft, dit is de dansende Eddy, zie afbeelding in vorige teksten. Ook de initiatiefnemers en drijvende krachten achter Het Ventiel ( naast Pico dela Mirandola Gudrun, die zit er als het ware dagelijks middenin ) hebben bewust vooraf niets over Jongdementie gelezen en/of opgezocht. Toeval bestaat niet.

De tekst van Bernard werd, net als die van Luc, integraal en zonder wijzigingen, weergegeven. Enkel voor een titel heb ik gezorgd, dit omwille van de vlotheid om iets op te zoeken in de blog. Dus  voor de goede orde : A ben ik, Marc; B is Luc; C is nu Bernard. We wachten op D, E enz.

Bernard’s schrijfsel gaf ik als titel : “ Het geheel is meer dan de som van de delen”.  Vreemd denk je? Lezen dus maar. Met permissie Bernard?  En nen dikken merci voor je tekst.

Lees nu C1, waarom en hoe Bernard buddy werd.

Gudrun had het al laten weten. Ze zag er ook een rol in voor Greet en mij. Op maandag zouden we haar kunnen spreken in het atelier.

Inderdaad, maandag was ze er, de jounaliste. Toen viel het mij nog niet op, maar ze schreef er ook in. Ze schreef heel veel, en met een geschrift waar de boomkappers van Joke Schauvliege niets aan hebben. Precies alsof de papierprijs deze van het goud ver overtreft. We zouden nog afspreken voor binnenkort eens, en contactgegevens werden uitgewisseld.

Alles kwam in een stroomversnelling op dinsdagmorgen. Ik was boodschappen aan het doen en tussen twee winkels in ging mijn GSM af. Konden we vandaag niet afspreken? Ik was toch met verlof en waarom wachten tot ik terug ging werken? Ik dus in hogere versnelling maar boodschappen doen, naar huis en alles een beetje klaarzetten. Niet gemakkelijk met een actieve poetsvrouw in huis! Uiteindelijk bracht het goede weer de oplossing! De buitenkamer. Lees verder B1 Nog Atoma-schriftjes

 

Schilderij van Greet

 

Lap. Daar heb je het. Komt ervan als je niet meer in atoma schriftjes schrijft. Eén rode lijn autocorrectie onder deze titel. Behalve onder “is geen”, alles rood. Lijkt wel mijn eerste dictee frans, daarin was ook veel rood te zien.

Hansbeke in Belgium

Luc, de partner van Greet, heeft me een tweetal boeken geleend. Na 10 schrijfsels over Jongdementie, met hoofdzakelijk observatie ( naast verbazing, verwondering, bewondering, verdriet, onbegrip, frustratie, schaterlachen, glimlachen en hoofdschudden) wil ik eigenlijk ( och “eindelijk” zou hier ook wel passen als woord)  weten wat wetenschappers schrijven over deze aandoening. Ingewikkelde en complexe chemische analyses en metingen kunnen mijn arme hersenen niet verwerken, dus een goed geschreven en voor leken toegankelijk boek leek me aangewezen. Gekeken naar publicatiejaar : 2014; recent dus. Wat had je anders gedacht, het kan ook niet anders, de kamer-en andere geleerden weten nu pas de ziekte te omschrijven. Laat staan te begrijpen. Vlotte stijl, maar geen Pieter Aspe uiteraard. Eerder “ De Budenbrooks” van Thomas Mann. Lees verder A11 Zoebroefka is geen Damse mokke

Rustig is het op het thuisfront. Lekker rustig.

Zo heb ik de vakantie het liefst, heel wat stadsgenoten, die overvolle plaatsen opzoeken om de batterijen weer op te laden, weg. En dus is de stad rustig. In deze periode hou ik ervan om, ‘s morgens bij mooi weer, naar het centrum te wandelen. Met Hector onze Spaanse waterhond, al dan niet aangelijnd, als enig gezelschap wandel ik via een oude spoorwegbedding en wat omwegen naar het centrum. Langs bomen en struiken in het volle zomerse donkergroen. Binnenkort, over een tweetal maanden zullen ze rood en geel en bruin zijn. Bijna alleen, op een paar vroege vogels na, die om 09h30 hun eerste pint achteroverslaan ( ook dit is vakantie, hoewel bij sommigen kan het ook om een dagelijks ritueel gaan), drink ik een koffie op een caféterras. Hector ligt onrustig te draaien en te keren, iedere vogel heeft hij gezien, zelfs hommels ontsnappen niet aan zijn aandacht. Een oefening in geduld voor het brave dier. Dit haast iedere ochtend, hetzelfde ritueel. Met gemak zou ik een vergelijkende studie kunnen maken over de koffiekwaliteit, -prijzen en -service op onze stadsmarkt. De stad ademt op een lagere frequentie in de vakantieperiode. Ook de obers trouwens.

Fotograaf

Lees verder A10 Een uur is niet altijd even lang

 

 

Fluiten hebben ze niet gedaan, in Lille, onze Rode Duivels na het laatste fluitsignaal tegen Wales. Voor deze gouden generatie voetballers begon de stilte, was het lawaai en haantjesgedrag voorbij. Hoogmoed komt voor de bal in dit geval; ’t rijmt nog ook, maar dat is toeval. De coach, natuurlijk, wie anders treft schuld. Het gesjoemel bij de voetbalbond wordt of is vergeten bij de massa.

Filiep toch

Niet dat ik zo’n voetbalfanaat ben, ik heb het meer voor basket, maar een stukje uit “ De Standaard” van 2 en 3 juli 2016 van Filiep Joos, voetbalcommentator voor de “VRT” en “Play Sports” wil ik jullie niet onthouden . Joos schrijft wekelijks een column op zaterdag in die krant. Lees verder A9 Het fluitend Ventiel

Pijpenstelen regende het; honden en katten voor de Engelsen en oude wijven voor de Nederlanders. Op de snelweg naar Brugge past Els, mijn echtgenote, haar snelheid aan de weersomstandigheden aan. Af en toe hoor ik de hybride auto naar de elektrische motor omschakelen. Lees verder A8 De negende van Beethoven en Vermandere

Examen

Met Hector onze Spaanse Waterhond heb ik examen gedaan. Zijn naamgenoot, een Trojaanse prins uit de Ilias, overleefde zijn “examen” met Achilles niet, 3 keer werd zijn lijk rond Troje gesleurd. Maar in de 21^e eeuw is een examen niet meer dodelijk. Toch niet letterlijk.

Examen met Hector dus; voor het beestje was er geen verschil tussen gewoon “les” en dat examen. Voor het baasje daarentegen …..Wat zo’n hond al niet moet onthouden : zit voor, zit naast, blijf ( een minuut of twee is lang voor een hondje van 6 maanden) andere honden negeren, lawaai negeren ( ik train hem met de uitzending villa politica op de achtergrond, geeft goede resultaten ….)

Lees verder A7 Een prins van Troje en Gentse schimmel

Hector niet meegenomen op deze uitstap. De lege parking van Kortrijks trots “ sporthal De Lange Munte” opdraaiend, keek ik reikhalzend uit wie er zou zijn. Ha daar waren ze de “soupapkes” ( West-Vlaams voor ventiel, voorstel door een lezer, andere voorstellen zijn uiteraard welkom; ik zie aan de statistieken dat er lezers zijn en hoeveel, dus niet zo schuchter….. vooruit met die voorstellen). Of op zijn Kortrijks : “ De sepapkes”.

Mooie pet

Deze keer had ik als een goed lid van de organisatie mijn logoschildje van “Het Ventiel” opgespeld! Dat schildje terugvinden was niet het probleem, een veiligheidsspeld daarentegen…. Lees verder A6 : De Gauchy-Schwarz ongelijkheid ( en andere niet-gelijkheden)

Neen, deze titel is geen test “ uitspraak voor West-Vlamingen”. Al zou het kunnen.

De wandeling ( zie deel A4) werd, we zouden geen Vlamingen zijn, afgesloten met een gezellig pintje. Een biertje zouden de Nederlanders zeggen, maar dat klinkt nou “niet zo gezellig”. Geef mij maar een pintje, geen biertje. Ah als je Heineken gewoon bent ( of erger Amstel) dan kan je maar over ”een biertje nemen” spreken en niet over een pintje drinken. Rodenbach….jammer, voelt een beetje aan alsof op een Mercedes of BMW “made in Korea” zou staan. Sorry peter van “Het Ventiel”, maar jij woont dan ook, voor zover ik weet, binnen onze landgrenzen. Goede keuze!

Ah ja wij hebben “De Westhoek”, de Nederlanders “De Achterhoek”, al klinkt westhoek beter als je het mij vraagt; je kan er alleszins beter tafelen en godzijdank ligt West Vleteren er ( je weet wel het beste bier ter wereld waar je haast een moord voor moet voor plegen, als dat al genoeg zou zijn, of portefeuillebeheerder bij een grote bank, ( zou dat waar zijn? ) om het te krijgen).

Lees verder A5 Cafetaria : ” De Harelbeekse Gavers”

Mijn atomaschriftje heeft een blad minder.

Verfrommeld en verschrompeld ligt het in de prullenmand. De tekst was te donker, te zwartgallig en gevuld met een aan sarcasme grenzende ironie. Ik moet nog wennen aan het buddy zijn…..oh dat zal wel lukken maar wennen aan de aandoening, dat is een ander paar mouwen.

Lees verder A4 : Een eerste ontmoeting