Sedert 29 april 2016 ben ik buddy bij Het Ventiel. Niet altijd even intensief, maar toch regelmatig. Na een opgedrongen rustinterval vanaf december 2016 iets minder intensief. Ik herinner me nog levendig één van mijn eerste zelfstandige activiteiten als buddy; een bezoek aan het vlasmuseum in Kortrijk. Ik meen er over geschreven te hebben. Pico zei dat ik de meeste deelnemers zou kennen, behalve twee die van “ver” kwamen., nou ja ver dat was dan Oostende en Brakel. Als buddy ben ik altijd een beetje nerveus als er nieuwe deelnemers zijn; niet alleen de bekende “vrees voor het onbekende” speelt maar ook vragen als “hoe zijn de deelnemers als mens” en “ wat kan je van hun verwachten als deelnemer”? Deelnemer Brigitte uit Oostende mocht nog zelf rijden, Jo uit Brakel was vergezeld van zijn schoonpapa; een vriendelijke, goedlachse man.
Je kent met zekerheid nog, of je hebt het nog steeds, het innerlijk onrustig gevoel als je naar een test, examen, of belangrijke vergadering, bespreking of samenkomst gaat; hetzij met de trein, fiets of auto. Al naargelang de belangrijkheid van de test of examen ( en je kennis betreffende de materie) of samenkomst is het gevoel anders; tenminste voor mij toch. De kunst is om de tijd vóór het gebeuren rustig en gelaten door te brengen. De ene sluit zich op, de andere werkt het af op één of andere onschuldige medemens. Mijn methode om de onzekerheid, zenuwen of wat dan ook te onderdrukken, te controleren en eventueel, hopelijk, te beheersen en eventueel te overwinnen, was ( en is nog altijd) : neuriën. Het lichte innerlijk gezoem maakte en maakt me rustig. Er zal wel een, al dan niet wetenschappelijke, verklaring voor zijn, maar deze is mij niet bekend. Mocht iemand het weten, laat maar komen.
Ik hou van haar maar ook van algebra ….( “Algebra”gezongen door Loeki Knol 1976)
Het is niet mijn gewoonte iets vooraf te schrijven in deze blog. Op 16 juni dit jaar overleed mijn beste vriend en studiegenoot Geert, meer dan 40 jaar waren we vrienden. Op vakantie in Frankrijk werd hij onwel op de fiets, stapte af en stierf vrijwel onmiddellijk. Deze week ging zijn echtgenote bloemen zetten op zijn graf; door verdriet overmand kwam ze thuis en zag een vlinder aan de voordeur zitten. Ook tijdens de voorbereidende werken voor het Bi Ventielbos was een vlinder de beelden, die in het bos zouden komen te staan, aan het verkennen. Toeval? Ergens in de kosmos zitten twee fietsers en sturen vlinders; een mooi beeld nietwaar? Lees verder A26 De eed van de fazant, oftewel “de stoelleuning-kruisvaarders”.
Heb je mosselen genuttigd deze zomer? Als goed geaarde Belg is de kans groot, Yerseke, Filippine en de hele Nederlandse mosselindustrie gaat naar de Filistijnen ( dit zijn niet de inwoners van Filippine) mocht België beslissen de mosselimport uit Nederland te verbieden. Niet dat dit zal gebeuren, toch niet in een verkiezingsjaar want dan worden weinig beslissingen getroffen die de doorsnee Belg raken. De macht van de kiezer weet je wel en de angst van de politicus. Dat de macht van de kiezer exact 5 seconden duurt ( de tijd om je bolletje te kleuren), beseffen weinigen
Lokale verkiezingen, het is me wat. Sommige raadsleden zie ik voor het eerst na de vorige verkiezingen, glimlachend, zwaaiend en handenschuddend op de lokale wekelijkse markt staan. Waarschijnlijk stonden ze de laatste jaren op sterk water, ergens in een verborgen opslagplaats van de stad of gemeente. Gezien in het openbaar leven? Nauwelijks. Eens verkozen verdwijnen sommigen weer in hun eigen wereld, de schulp en schelp gaat dicht om pas te openen bij gestegen verkiezingstemperaturen. Mosselen zijn het. Gelukkig ken ik ook andere lokale politici, actief en productief.
Smakkerd in het SMAK
Mosselen dus. Een paar weken geleden met de Ventieltjes op stap geweest en in het SMAK ( voluit : het Stedelijk Museum voor Actuele Kunst) in Gent een hele grote pot zien staan, met stoere bewaking en al. Gezien vanuit de bolle spiegel recht tegenover de pot zag deze er héél wat minder indrukwekkend uit. Pot en spiegel bleken dan nog van dezelfde kunstenaar. Dat een pot mosselen kunst is kan ik nog enigszins vatten, maar een antieke grootmoedersspiegel? Benieuwd wat de glimlachende gids zou vertellen, vanuit mijn ooghoeken bekeek ik haar met een licht wantrouwen. Mijn vorige ervaring met een gids, in het MSK in Gent, was niet zo goed verlopen! Hoewel het MSK ongetwijfeld en zéér zeker een bezoek waard is, was de vrouwelijke gids , ongetwijfeld deskundig op kunstgebied, tenminste dat hoop ik voor de vrouw in kwestie, een kenau die de Ventieltjes, behandelde als kleine kinderen. En dus ook de buddy’s, want het verschil zit hem soms in kleine dingen. Iedere goed opgeleide gids ( en in Gent lopen de toekomstige gidsen school in de Mercatorhogeschool, afdeling Het Perspectief) weet dat je je in de groep moet inwerken en op voorhand informeren wat of hoe je groep is.
Met de moderne koffiemachines druk je op een knop, het apparaat maalt de koffiebonen, verwarmt het water en perst het warme water door de gemalen koffie. recht je kopje in. Als deze recht onder het afvoerpijpje zit tenminste anders heb je, in het beste geval, een “halve tas”. En dan de vraag : zit er suiker in, of in mijn geval zoetstof. Eén zoetstofje doe ik in mijn kopje, meestal vóór de warme koffie in het kopje loopt. Maar soms komt er twijfel op, het ik het pilletje er al in gedaan? Misschien herkenbaar beste bloglezer? Wel, dit is een voorbeeld van de theorie van het opgerolde geheugen. Deze ochtend ook weer. Hector, de aandachtige lezer weet dat ik deze blog samen met Hector ben begonnen, heeft er een broertje bij : Emile. Op zijn frans geschreven en dat heeft zijn reden; maar later meer hierover. Beide honden, Hector al 2.5 jaar ondertussen, Emile 4 maanden. Met dit warme weer vertoont het gedrag van beide honden in de ochtendlijke koelte, veel overeenkomst met dit van lastige vliegen. Ze hangen rond je heen, kwispelstaartend om aandacht, en duwen je in hun ochtendlijk enthousiasme haast omver. In een dergelijke stresstoestand wil je blogkladder dan de koffieknop indrukken en komt de vraag als het koffiekopje vol is: heb ik er nu al suiker in gedaan?
Het was koud die zaterdagochtend. Met mijn muts diep over mijn oren getrokken trotseerde ik de koude Gentse stadswind, terwijl de stadsgids, lichter gekleed dan ik, enthousiast zijn verhaal deed. Het was ongetwijfeld een goede gids met een aangename glimlach achter zijn verzorgde baard en een zachte stem die toch sterk genoeg was om door de hele groep, zo’n 20 mensen, te worden gehoord, hij had aandacht voor zijn publiek, de omgeving, het oogcontact; alleen mijn hersencontact was er niet maar dat lag eerder aan de zaterdagochtendkilte dan aan de gids. De lichtblauwe gids, tenminste zijn arm in een lichtblauwe jas, wees achter hem en ik hoorde het woord “ tettentjoezer”. Het klinkt aangenaam luchtiger in het Gents dialect dan als je het als geschreven woord dient te lezen. Waar had die man het over? Mijn aangetast korte termijngeheugen was niet onmiddellijk een hulp om het verhaal te reconstrueren; luisteren en wakker worden was het enge alternatief maar toch had ik een groot deel van het verhaal gemist. Ik kon nog de woorden “ diefstal”, “eten” en “kind” opvangen maar hiermee kon ik het “ tettentjoezersverhaal” niet helemaal reconstrueren. Lees verder A23 Van kannenschijters naar een “entré à sec”.
Toen Gudrun me deze vraag stelde, ondertussen al een hele tijd geleden, heb ik erover nagedacht en…niets gedaan. Een tijd geleden kwam van geduldige Pico della Mirandola een herinneringsbericht. Mijn hoop om eronderuit te kunnen muizen met nietsdoen was meteen vervlogen. Wat met een schijnbaar éénvoudige vraag begon, mondde uit in een denkwerkoefening voor mezelf. Nochtans is de vraag net zo eenvoudig als ze duidelijk is : wat betekent “Het Ventiel” voor je? Het antwoord juist formuleren is minder evident.
Blogvolgers, je blogkladder is er weer, of tenminste hij probeert met een schuchtere poging.
Toen ik met deze blog begon heb ik Hector, mijn Spaanse viervoet-copain, erbij betrokken; Jongdementie is nu eenmaal geen sexy onderwerp om over te schrijven. Wat wel sexy was en is om over te schrijven zijn de belevenissen en belevingen in en bij Het Ventiel. Gemakkelijk ook, het schrijven toch, de emotionele kant is een ander paar mouwen. Hector was toen zes maanden, ik heb met hem gespeeld en gewerkt, hem gevoederd en gekamd, geknuffeld en terecht gewezen. Ondertussen is Hector uitgegroeid tot een welopgevoede dartele, vrolijke, trouwe Spaanse waterhond. Of van Castilië of Catalonië, dat is voor hem onbelangrijk!
De blogepisodes komen met langere intervallen, om niet te zeggen dat ze helemaal weggevallen zijnde laatste maanden.
Na mijn CVA in december gaat schrijven me niet meer zo gemakkelijk af. De inspiratie is weg. Kristien, mijn rots in de branding in het revalidatiecentrum K7 van het UZ Gent, revalidatiearts en vriendelijke maar doortastende madame, had er een verklaring voor : bij een CVA in de kleine hersenen kan bij creatieve mensen ( kunstschilders, musici…) de inspiratie geheel of gedeeltelijk wegvallen of sterk verminderen.
Schrijven lukt nog wel, maar het resultaat is verre van hetzelfde. Niet dat ik mezelf een topauteur acht, verre van, maar een tekst moet ergens op lijken. Fierheid op het werk, weet je. Vandaar dat ik deze blog voorlopig opschort, later proberen we het opnieuw.
Iedere dag loop ik, op weg naar mijn neuropsychologische en andere revalidatietechnieken in gebouw K7 van het UZ Gent, voorbij volgende tekst :
Vijftien maanden is hij nu, mijn trouwe viervoeter Hector. Op onze ochtendlijke wandelingen mochten we al veel beleven; van konijnenjagen over ‘door ijs zakken’ en, als kers op de taart, achter een vos(je) aanzitten. Dat ‘door het ijs zakken’ dient letterlijk geïnterpreteerd te worden; Hector sprong over een al licht ontdooide beek van een tweetal meter breed. Niet beseffende dat het verzwakte ijs zijn twintig kilootjes niet zou dragen, waagde Hector de sprong vanuit stilstand, kwam niet helemaal aan de overkant en met een knakkend geluid verdween zijn achterste in het water. Van frustratie keffend, trok hij zich met zijn sterke voorpoten op de oever om het konijntje, dat uiteraard niet had gewacht, verder achterna te zitten. Niet opgeven, niet plooien is Hector ’s motto. Misschien heeft hij dat bij Het Ventiel geleerd?
Voorbij de stilte 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.