Sol 5 : Over “in” en “uit”.

Hoi Ventieltjes.

IN

Vrijdag 24 april mochten we de nieuwe corona-maatregelen horen. Met de vlotheid van een lamme schildpad gepresenteerd.

Kritiek brengt geen zoden aan onze Jongdementie-dijk. Het brengt eveneens geen doekje voor het, met dergelijk lamme schildpadden aan het bewind, met zekerheid, economische bloeden. Om van het sociale en maatschappelijke bloedvergieten( hopelijk figuurlijk) maar te zwijgen.  En wie meest bloeden zal, dat weten, wij Ventieltjes nu al. Bloeden zullen de zwakken, de braven en diegene die zich niet kunnen verdedigen.

Maar, we kunnen vechten Ventieltjes, vechten om verder te gaan en  nieuwe initiatieven te ontwikkelen. Wat voetbal en wielrennen betreft, daar ligt Jan Modaal wakker van, dat op vandaag een 85-tal Ventieltjes niet meer kunnen wandelen, paardrijden, knutselen, schilderen, fitnessen, dansen en méést belangrijk van al, niet meer kunnen samenkomen, daar kraait géén haan naar;  noch een politieke noch een sociale. Mocht er dan toch één kraaien, het geluid verstomd dikwijls in de financiële oerwoudgeluiden. We zijn een quantité négligeable, ook, en vooral voor de farmaindustrie om een medicijn te ontwikkelen.

Nieuwe woorden.

Via Radio één, ( door deze zender is deze blog begonnen), opnieuw leren vervoegen. Het werkwoord “ anderhalfmeteren”. Zo krijg je zinnen als: “ In het aanloopleren is voordeursvisite normaal voor de anderhalfmeteraar”. En : “ Ik heb geanderhalvemeterd”. Toen ik als student deel uitmaakte van een corona ( daar heb je dat ellendig woord weer), heb ik dikwijls na een zing en drankfeest (cantus) geanderhalvemeterd, maar dan meer door een natuurlijke drang, als je begrijpt wat ik bedoel. Na de tiende, of meer,  “ prosit senior” prosit corona” was anderhalfmeteren een verlossend deel van het “tempus pissendum”. Een Senior is de voorzitter van de studentenvereniging, corona de rest van het publiek of aanwezigen aan de tafel. Als jonge eerstejaars student mocht je vooral je peter of meter niet vergeten toe te drinken of, later dan op je kot, was de emmer iets voller….

Wandelschoenen.

Goed nieuws beste bloglezer, mijn wandelschoenen zijn gearriveerd, met een koerier die anderhalfmeterde in zijn werknoodzakelijke voordeursvisite. En hoera en hoezee, beide schoenen, links zowel als rechts, passen als gegoten; leve digi-en andere corona-talen!

 

Verveling.

Naast het thuiszitten, het digitaal actief zijn, en het, behoudens wandelen,  niet buitenkomen krijgt je blogkladder last van verveling. Rijst de vraag : wat is dat eigenlijk “verveling”? En vooral, is er een uitweg uit die dagelijkse verveling?

In de middeleeuwen had je “ora et labora” ( bid en werk, volgens Benedictus en vooral in gebiedende wijs ), maar labora mag nu niet, tijdelijk toch hoop ik, vooral voor diegenen die voor mijn pensioen werken, en ora is misschien een uitweg  om een bijzondere staat van “zijn” te bereiken met vaste, opgelegde woorden.

Om geen sermoen van deze blog te maken, terug naar verveling. Wat mijn vriend Friedrich  Nietzsche erover schreef begrijp ik amper, voor hem is het de ergste van alle crises, een gevoel van zinloosheid dat de mens op zichzelf terugwerpt. Zijn uitweg is deze crisis tot in de eeuwigheid te herbeleven en dit eeuwig terugkomen deed Friedrich uitbarsten in vreugdetranen. Ben je nog mee bloglezer? Friedrich was gene simpelen, vooral niet voor zichzelf.

Netvlies.

Sommige mensen verstaan de kunst de verveling of de dreiging ervan, te verdrijven voor hun gehele omgeving. Eén van de mensen die dat als geen ander kon was Christophe. Zijn aanstekelijke lach, zijn rake doch vriendelijke, be- en opmerkingen gepaard gaande met een glimlach en een blik in de ogen van “zo is het toch”,  brachten je haast automatisch in een modus van” goed gezind zijn” . Eén beeld, naast zéér vele andere, dat bij veel Ventieltjes op het netvlies gebrand staat.

Christophe overleed onlangs, hij was naast Piet en Jo, één van de eerste deelnemers van het Ventiel dat ik, als rookie-buddy ( nieuweling),  mocht leren kennen. En ik kan je verzekeren als rookie ging ik naar de eerste activiteiten, met een “ lang gat” zoals ze dat in West-Vlaanderen zeggen. Pica stond er steeds met een mondbrede glimlach bij, net geen anderhalfmetertje breed; je blogkladder had een half fortuin gegeven voor haar gedachten op die eerste buddy- dag. Ik, die gewoon was op mijn wenken en vragen bedient te worden, diende nu zelf te dienen, als je begrijpt wat ik bedoel. Veel geleerd heb ik uit mijn buddy zijn bij Het Ventiel. In “leren” ben ik altijd al beter geweest dan in “aanpassen”, maar, het is beter te leren en te leren aanpassen dan een strijd uitvechten die je niet kan winnen. Zoals een gevecht tegen een ziekte als Jongdementie. En de zin die nu volgde over “lamme schildpadden” heeft mijn goedmoedige na-lezer geschrapt. Wijselijk.

Twee, korte, woorden.

Afscheid nemen is nimmer gemakkelijk en in deze corona tijden lijkt het me nog lastiger. Samen met alle andere Ventieltjes wordt door Arne een soort montagefilmpje gemaakt, geen 16 mm maar een in deze covid19 tijden een “anderhalvemeterafstandcoronafilm”. Dit kan het woord van 2021 worden. Applaudisseren op de film, op gedwongen corona-afstand.  En geklapt hebben de Ventieltjes, met een enthousiasme en ingetogenheid recht evenredig als de courage waarmee Christophe omging met Jongdementie.

Voor mezelf zal ik, zelfs over twintig jaar, Christophe associëren met de zin : positieve energie in, negatieve energie uit. In, uit; in, uit. Een zinssnede uit het toneelstuk “ De Loteling”, een  soort intense dans tussen Arne, schrijver van het stuk, en Christophe. De scène gaf een perfecte weerspiegeling weer van de verveling van de behandelende arts en een Jongdementie-patiënt die zijn uiterste best deed om op de gestelde, soms moeilijke, vragen te antwoorden. In en uit, eenvoudige woorden maar die door dit toneelstuk voor je blogkladder een andere betekenis hebben gekregen.

Nog een aantal weken volhouden beste mensen, er komt een einde aan dit Sars-CoV-2 tijdperk en het is in zicht! Weer samen wandelen, paardrijden, knutselen, fitnessen, zingen en dansen. Kraaien van pret zullen we en daar zullen we geen haan,zelfs geen schildpad, voor nodig hebben.

UIT

Ik heb gezegd.