A27 Abu Maarten Marc al Waregem en kampvuurmuziek.

Testen

Je kent met zekerheid nog, of je hebt het nog steeds, het innerlijk onrustig gevoel als je naar een test, examen, of belangrijke vergadering, bespreking of samenkomst gaat; hetzij met de trein, fiets of auto. Al naargelang de belangrijkheid van de test of examen ( en je kennis betreffende de materie) of samenkomst is het gevoel anders; tenminste voor mij toch. De kunst is om de tijd vóór het gebeuren rustig en gelaten door te brengen. De ene sluit zich op, de andere werkt het af op één of andere onschuldige medemens. Mijn methode om de onzekerheid, zenuwen of wat dan ook te onderdrukken, te controleren en eventueel, hopelijk, te beheersen en eventueel te overwinnen, was ( en is nog altijd) : neuriën. Het lichte innerlijk gezoem maakte en maakt me rustig. Er zal wel een, al dan niet wetenschappelijke, verklaring voor zijn, maar deze is mij niet bekend. Mocht iemand het weten, laat maar komen.

Ik hou van haar maar ook van algebra ….(  “Algebra”gezongen door Loeki Knol 1976)

Deze week dacht ik er weer aan toen ik, door de pletsende regen van Waregem naar Kortrijk reed. Taaltest bij Stijn al-Tielt ( Stijn afkomstig van Tielt). Madrasa? WTF ( Engelse krachtterm) was dat ook weer? Juist ja, hoe kan ik het vergeten : school. Dat is tenminste een treffende taal! School, matras, soms ligt ( werkwoord toevallig gekozen) het niet ver uiteen. De taaltest mocht ik afleggen in een ons, bijna, allen onbekende taal maar desalniettemin een mooie taal, een oude rijke taal. Een taal waarin de letters veranderen naargelang ze in het begin, het midden of op het einde van een woord staan, een taal die geen klinkers schrijft, een taal waar de werkwoorden en substantieven anders zijn naargelang je tegen een man of een vrouw spreekt.

Een taal die woorden gaf aan algebra, véél sterren en chemie. Ook het woord “alchemie” hebben we er aan te danken. Zo komt het westers woord “algebra” ( al-jabr, en de j spreek je uit met de J van John of de G van Georges) van een boek, en dan zijn we meteen bij het thema en de taal, van de Arabische wiskundige Mohammed ibn Mûsâ al-Khwârizmî (°780- gest. 850). De namen en woorden worden in transcriptie weergeven, gemakshalve; en dat niet alleen voor de lezer maar vooral voor je blogkladder. Aan hem, niet je blogkladder, maar aan Mohammed, hebben we het inzicht te danken dat je, bij wijze van zéér eenvoudig voorbeeld in x+5=6, de 5 naar de andere kant van het = teken kan brengen en aldus x=6-5 krijgt, m a w 1; maar dan toegepast op tweedegraads polynomen, ons beter bekend als de vierkantsvergelijking :  x² = 40x − 4x² kan vereenvoudigd worden naar 5x² = 40x.

Dat Mohammed de zoon van Mussa is en afkomstig uit Khwarezm ( vroeger Perzië, nu Oezbekistan) leert ons zijn naam. Zijn Latijnse naam : Algorithmi spreekt voor zich en is de wiskundige basis van computerprogramma’s. Ibn= zoon, dus ibn Mûsâ, zoon van Mûsâ ( het kapje duidt in transcriptie op een lange klank, dus Muusaa uitgesproken), verwijzend naar de plaats van woonst en/of afkomst al-Khwârizmî.

What’s in a name?

Namen in het Arabisch, het is niet eenvoudig. Zo betekent ( weer in transcriptie geschreven) Abu Rashid Muhammad al-Qawi ibn ‘Abd al Azîz ibn Nidâl al-Falistînî : de vader ( Abu) van Rahid, Mohammed de sterke zoon van abd al-Azîz ( = dienaar van Azîz, waarschijnlijk werkte zijn vader bij een man of stad genaamd Azîz) zoon van Nidal de Palestijn. Zo zou ik op mijn test als naam kunnen schrijven : Vader van Maarten uit Gent Marc de buddy, zoon van Walthère dienaar van de wet uit Roeselare en Neheim, zoon van Leopold de verver. Het wordt nog iets complexer : mocht Maarten ( mijn zoon) verhuizen naar Brussel kan ik mijn naam veranderen in Vader van Maarten uit Brussel Marc de buddy enz.…Je zal maar op de dienst bevolking werken….Er is wel een bijkomend gemak : in de Arabische wereld krijgen de vrouwen niet de naam van hun man! Bij ons ook niet meer, maar dat pas vrij recent.

Ik op weg dus naar mijn taaltest, al neuriënd. Een oude cd van Joan Baez in de daarvoor voorziene gleuf van mijn auto gestopt en net ter hoogte van Deerlijk kwam het lied. Een lied dat vrijwel iedereen uit zijn jeugd kent : we shall overcome. Als jong broekje ( jonger dan 12 alleszins) dacht ik dat dit lied betekende dat de Engelsen zouden overkomen. Bij de jeugd van de jaren ’60 van de vorige eeuw was de kennis van het Engels niet te vergelijken met de jeugd van 2019. Overcome, de Engelsen. Dat komt ervan als je in Duitsland bent opgegroeid midden in de felheid van de koude oorlog. Aan de ene kant de Russen, aan de andere kant, de Overkomers, de Engelsen. Joan zingt een duidelijk Engels, en even werd ik, al neuriënd, weer het ventje van 10.

Late inzichten.

De tekst van het lied en het bord van de afrit van Deerlijk maakten twee dingen in mij  los : langs de ene kant begreep ik plots dat de Engelsen niet overkomen en twee, ik koppelde de tekst aan Het Ventiel. We shall overcome : we zullen overwinnen, we zullen het doorstaan, we zullen het te boven komen. Terwijl “overcome” ook wel kan gebruikt worden in de zin van “ onder de indruk, overstelpt, overmand”. Inderdaad, deelnemers van Het Ventiel “doorstaan” en “worden overstelpt”. Hun is iets “overkomen”. Overwinnen? Tja…Joan zingt verder met haar melodieuze melancholische stem die plots goed bij mijn 180° omgeslagen gemoedstoestand paste. “ We’ll walk hand in hand”. Ja ook dat doet Het Ventiel, hand in hand erdoor, hand in hand, versterkend en versterkt door de wereld gaan, als deelnemer, partner, mantelzorger of buddy. Verder weer Joan : “we are not afraid”. En dat, dat weet ik nog zo niet. Ik alvast niet voor de taaltest, neuriën helpt; maar de Ventielers? Not afraid? Zelf zou ik razende angst hebben, zeker nu ik weet en zie wat Jongdementie met een mens en zijn omgeving doet. Zien en weten zijn hier de kernwoorden. Neuriën helpt niet, verzacht hooguit, misschien. Het Ventiel tracht te verzachten, brengt mensen samen om deze voor een paar uur, een namiddag of een dag “ wat hun is overkomen” te ( en het volgende woord is wel erg dubbel) vergeten. Op de uitzwaai eind december 2018 had ik het privilege om vanachter mijn werkplaats ( de toog, of wat dacht je; maar dan aan de kant waar je dient te werken, de “verkeerde” kant dus) te mogen aanschouwen hoe een quiz omsloeg in een zangfeest en een zangfeest plots een polonaise werd. Zingen is méér dan neuriën, maar ik ben ervan overtuigd dat de zenuwen, de angsten, de onzekerheden, even weg waren bij deelnemers, partners, mantelzorgers. Misschien maar even, héél even, maar toch weg. En daarvoor doen we het, als Het Ventiel en als buddy. We shall overcome, some day. Deep in my heart, I do believe. In elk geval heeft Joan gelijk als ze zingt : we’ll walk hand in hand, today…

Hoe mijn test verliep? Geen idee, Arabisch is een moeilijke taal, maar als ik mijn uitslag ophaal zal ik zeker neuriën. Docent “Stijn al Tielt” zal wel zijn werk hebben, gelukkig verbetert hij in het groen! We are not afraid…wat dit betreft toch. Oh en voor ik het vergeet : sana jadida sa’ ida : letterlijk vertaald : een jaar, een nieuw, een gelukkig.

Tot een volgende keer.