Zit er suiker in de koffie?
Met de moderne koffiemachines druk je op een knop, het apparaat maalt de koffiebonen, verwarmt het water en perst het warme water door de gemalen koffie. recht je kopje in. Als deze recht onder het afvoerpijpje zit tenminste anders heb je, in het beste geval, een “halve tas”. En dan de vraag : zit er suiker in, of in mijn geval zoetstof. Eén zoetstofje doe ik in mijn kopje, meestal vóór de warme koffie in het kopje loopt. Maar soms komt er twijfel op, het ik het pilletje er al in gedaan? Misschien herkenbaar beste bloglezer? Wel, dit is een voorbeeld van de theorie van het opgerolde geheugen. Deze ochtend ook weer. Hector, de aandachtige lezer weet dat ik deze blog samen met Hector ben begonnen, heeft er een broertje bij : Emile. Op zijn frans geschreven en dat heeft zijn reden; maar later meer hierover. Beide honden, Hector al 2.5 jaar ondertussen, Emile 4 maanden. Met dit warme weer vertoont het gedrag van beide honden in de ochtendlijke koelte, veel overeenkomst met dit van lastige vliegen. Ze hangen rond je heen, kwispelstaartend om aandacht, en duwen je in hun ochtendlijk enthousiasme haast omver. In een dergelijke stresstoestand wil je blogkladder dan de koffieknop indrukken en komt de vraag als het koffiekopje vol is: heb ik er nu al suiker in gedaan?
De theorie van het oprollend geheugen. Bijzonder lastig als je weet wat je 20 jaar geleden hebt gedaan maar je niet meer kunt herinneren wat er 20 seconden geleden gebeurde. Na mijn herseninfarct waste ik wel eens tweemaal naeen mijn haar onder de douche. Nu overkomt me dit zelden, je gaat een soort ritueel ontwikkelen, memotechnische middelen haast, om dergelijke voor jezelf gênante ( nu ja gênant: ik sta, meestal toch, alleen onder de douche, en die keer dat ik er niet alleen onder sta is het wassen van mijn haren …ach dit leidt ons te ver…) situaties te vermijden.
Louis
Louis XIV, oftewel Lodewijk de veertiende, had geen douche, wel een bad. In héél Versailles was er één badkamer, kort na de bouw dan toch. Voor mijnheer Louis. Nu heeft Leuven ook een mijnheer Louis ( eerder mijnheerke want qua gestalte haalt hij amper de schouders van Louis met zijn bad in Versailles), maar over hem gaan we niet verder uitweiden. Wie een plein van naam wil laten veranderen in zijn eigen naam, daar maken we geen woorden aan vuil. Terug naar het bad van Louis XIV. Niet dat hij er veel inzat, of misschien toch wel; het is te zien hoe je het bekijkt. Een normale sterveling, wat quatorze zeker niet was, gaat in zijn bad zitten om zich te wassen en te genieten van het ontspannende warme water. Louis genoot ook in zijn bad van, als ik het me goed herinner, roze marmer uit Henegouwen ( off all places ! ). Het was zó gemaakt dat er twee personen in konden; Louis lag er meer in dan hij zat, met zijn madam zou je denken, maar mis poes. Louis was van de dynamische soort, op alle vlak. Dus zat zijn favoriete badspeeleend madame de Montespan ( oftewel Athénaïs) naast Lowietje XIV in bad om zijn rug en andere delen te wassen. Wassen? Neen hoor, het bad diende enkel om in te spelen, droogspelen, zonder water.(Het “Word” programma wil hier corrigeren, een rode golflijn onder speeleend : niet gekend, spekeend wel). Nu was la Montespan verre van een spekeend, eerder een stoeipoes. Pas na de geboorte van kindje nr 7 allemaal bastaardjes van Lowietje ( die marmer uit Henegouwen moet vruchtbare grond zijn….) verloor ze haar door de natuur geschonken ideaalmaten. Een soort Paris Hilton “avant la lettre”, hoewel ik zou “Pariske” wel eens willen zien na zeven kinderen…. Maar Paris is een serieuze madam denk ik, maar soms denk ik verkeerd, of zoals Primi Visconti, graaf de Saint- Mayol op genadige wijze schreef over La Montespan : “ Haar dij was even dik als mijn middel, al moet ik om eerlijk te zijn toegeven dat ik de laatste tijd sterk ben vermagerd”.
Clouseau remasterd
Isabelle A zong ook over Lowietje, haar eigen, in het Gents gezongen versie van” Louise” een nummer van Clouseau . Deze link brengt je bij het liedje, na de reclame weliswaar. Digitale reclame, “geïnfluenceerd” of niet, ‘t is wennen.
https://www.youtube.com/watch?v=64zALXIipBo
Zo zingt ze :
Gewassen worren es plezant.
Loaten scharten oan uhw buikske.
Meugen lekken oan zijn hand.
Ik wist dat Isabelle geschiedkundig onderlegd was…. het toeval met “de veertiende” is te groot; maar leuke versie alleszins. Dat La Montespan aan Lowietjes buikske heeft “geschart” is en geschiedkundig-biologische zekerheid. In een Henegouwse badkuip dan nog wel. Een paar jaar later waren ze in de Henegouwse contreien, en ook in de onze, minder over XVI te spreken toen zijn leger de hele regio plunderde.
Met de zomervakantie voor de boeg hebben sommigen wel eens tijd om te lezen, je hebt of je neemt de tijd, maar tijd zou je bijna moeten nemen om over Lowieke XVI te lezen, een boek van Johan Op De Beeck : Glorie en schaduw van Lodewijk XIV de zonnekoning, te lezen. Zonder epiloog, dankwoord, register, noten en bibliografie en de hele santekraam 663 steengoede pagina’s. Zéér vlot en toegankelijk geschreven en je hoeft geen geschiedenisfreak te zijn om het te lezen; in mijn ogen beter dan Aspe en van verder commentaar ga ik me nu onthouden want Aspe las ik ook wel eens graag.In een vroeger leven. Ik meen dat ik € 25 betaalde voor het boek van Op De Beeck,de gebonden versie ( is er een andere?), maar je krijgt op het einde van het boek nog wat kleurrijke afbeeldingen en zwart-wit prenten te zien van hoe lelijk de mensen toen wel niet waren. Leve fotoshop.
Beffe, een dorp in Wallonië
Emile: dat verhaal ben ik je nog schuldig. Hector is de Ventielhond, braaf en gehoorzaam. Je kan met hem ergens komen. Meestal toch. Emile is afkomstig uit, en dit is geen werkwoord, Beffe een dorp in de diepe Ardennen. De Ourthe vloeit beweeglijk in het dal, en dat is zowat het enige wat beweegt in Beffe, Bef uitgesproken. De dieren spreken er nog. Eén café is er weliswaar, mét Omer, en, iets verderop de boerderij van Vincent. Je blogkladder, wat ik er ging zoeken weet ik tot op heden niet ( het bord met Omer op zeker…) parkeert zijn voiture en ziet… Vincent met in zijn kielzog 7 schattige puppy’s. Praatje gemaakt met Vincent en gevraagd welk ras het was. Chien de Beffe, kreeg ik als antwoord, je hebt aan de oevers van de Ourthe nog mensen met gevoel voor humor. “Voici la mère”, een opgewekte dartele, maar uitgezoogde moederhond liep achter Vincent aan ( en dat brengt me naadloos bij de volgende alinea…), père van de puppy’s : niet gekend. Hondje meegenomen, allez één ervan. Prijs : gratis! Ga dat in Vlaanderen maar eens zoeken, ‘t is geleden van de tijd dat ze cafébazen minister maakten dat er in Vlaanderen ( nu ja Vlaanderen, Limburg….) iets gratis te krijgen is. Emile gaat, net als Hector, naar de hondenschool voor gehoorzaamheid. Hij ging in de eerst les gewoon liggen, té veel gespeeld met Hector in de uren vóór de les, en als je acht weken oud bent duurt de dag soms lang als puppy. Gelukkig duurt een puppy-les maar max 15 minuten. Hector mag vier keer langer zweten…. Of ik, bij wijlen. Gelukkig is er bij Waak en Zie, hondenschool in Deinze, ook Omer. Maar nu doet Emile goed zijn best in de puppy-les en verstaat hij als geboren Waal vloeiend Nederlands. Waar een wil is, is een weg….Volgende week mag Emile naar de “starters”, het ware werk. Eens zien uit welk hout déze vriendelijke Waal echt gesneden is ….
Den Tettentjoezer 2
Weet je nog de “tettentjoezer” oftewel de “mammelokker” ( mamme=borst; lokken=zuigen), Unesco werelderfgoed, van vorige aflevering? Misschien heb je het al gegoogeld, maar de brave man was veroordeeld tot de hongerdood, een vreselijke straf waar zijn dochter hem van redde door hem bij haar bezoeken de borst te geven. De overheden begrepen niet waarom de man niet stierf en hebben hem dan maar uiteindelijk, een beetje uit mededogen, vrijgelaten. Het gaat om een oude legende over opofferingsgezindheid en (kinder)liefde, die in verschillende culturen terugkomt. Zelfs Rubens heeft er een schilderij van gemaakt. Let op de soldaten rechts in de afbeelding. Over opofferingsgezindheid gesproken, mocht iedereen wat meer “mammelokkersgehalte” hebben zou de wereld misschien iets eenvoudiger in mekaar zitten. Maar ik ken er héél wat die liever hun eigen borst zouden leegzuigen dan een ander te helpen.
Het Ventiel bezit alleszins een hoog “mammelokkersgehalte”, en, gelukkig, Het Ventiel niet alleen. Afgelopen zondag nog mocht ik meemaken hoe zo’n 300 drummers zich in Kortrijk inzetten voor het goede doel om Het Ventiel aan werkfondsen te helpen. Warm was het aan de oevers van de Leie ( geen riet te bespeuren en dus ook geen jonge kikker die een ooievaar op zijn smoel kon slaan, zoals in het studentenliedje). Voor de geïnteresseerden wil ik het wel bij gelegenheid zingen…als het echt moet. Wel drummers gezien, jong en oud, van 5 tot 101 ( het startsein werd gegeven door de grootmoeder van de organisator). Indrukwekkend optreden, met eigen ogen gezien dat zelfs politici kunnen drummen en dus maat houden. Weer wat bijgeleerd…..
Bère
Heb je al een echt Ventielbeertje? Je steunt er Het Ventiel mee, schattige pluchen beertjes voor de democratische prijs van €10! Je steunt Het Ventiel en dus een originele organisatie die zich ingetogen inzet voor mensen met Jongdementie. Op de schouw zetten,( naast de West-Vlaamse thèlig hêirte) het verder vertellen en iedereen aanzetten tot het aankopen van een Ventielbeer. De oplage is beperkt hoorde ik….men zegge het voort.
Prettige vakantie.
Voorbij de stilte 