A 21 Niet gisteren, niet morgen, maar nu telt.

Blogvolgers, je blogkladder is er weer, of tenminste hij probeert met een schuchtere poging.

Toen ik met deze blog begon heb ik Hector, mijn Spaanse viervoet-copain,  erbij betrokken; Jongdementie is nu eenmaal geen sexy onderwerp om over te schrijven. Wat wel sexy was en is om over te schrijven zijn de belevenissen en belevingen in en bij Het Ventiel. Gemakkelijk ook, het schrijven toch, de emotionele kant is een ander paar mouwen. Hector was toen zes maanden, ik heb met hem gespeeld en gewerkt, hem gevoederd en gekamd, geknuffeld en terecht gewezen. Ondertussen is Hector uitgegroeid tot een welopgevoede dartele, vrolijke, trouwe Spaanse waterhond. Of van Castilië of Catalonië, dat is voor hem onbelangrijk!

Ruilen?

Ik kan het niet ontkennen, er zijn de afgelopen maanden dagen geweest dat ik wenste mijn hond te zijn, dat ik in Hector’s velletje kon kruipen, dat ik met hem kon ruilen. Dan zou ik twee hoofddoelen hebben : ten eerste slapen, en ten tweede eten! Voor de meer wereldse, intellectuele aanschouwing zou de kern van mijn zorgen het verteren van mijn korrels zijn. Mijn omgeving zou ik kunnen opsplitsen in verschillende categorieën : zij die kruipen en zij die oprecht rechtop lopen, zij die lekker en zij die onfris ruiken. De onfrisse zou ik zelfs ongestraft in de kont kunnen bijten…. Verder hoefde ik geen belastingen te betalen, diende wel uit een pot te eten maar kan toch in mijn bed slapen…..  Op één punt heb ik echter een enorm voordeel ten overstaan van Hector : van ons tweeën ben ik diegene die de koelkastdeur kan openen!

Wat ik de voorbije maanden heb uitgespookt? Wel, gelachen en geweend, getroost en moeten getroost worden, gelanterfant en gewandeld, gekookt en gesmotst, gevierd en getreurd, kortom geleefd! En daar ben ik blij om. Anders geleefd dan vroeger weliswaar, maar geleefd. De levenswind waait anders, hij heeft onoprechte vrienden ( bijna had ik “valse” geschreven) weggewaaid, samen met hun trouwe beloftes; in dezelfde koude wind braken ze hun woord al op het ogenblik dat ze het gaven; draaiden hun mantel, snel en leugenachtig dikwijls zelfs met een glimlach. Ik ben ervan overtuigd dat heel wat Ventieltjes, partners ervan en mantelzorgers dit fenomeen herkennen.

Richting en zin

Opgeven… Het Ventiel heeft niet veel aan me gehad de laatste maanden. Sporadisch liet ik me zien, maar wat ik zag in die schaarse ogenblikken na maanden van afwezigheid was zeer emotioneel en erg confronterend voor mij. Sommige vrienden bij Het Ventiel waren erg veranderd. Het was opnieuw aanpassen voor me, me erover zetten, even was ik vergeten wat Jongdementie met een mens kan doen en doet. Het is verschrikkelijk, wreed bijna, als je als buddy een volwassen man moet uitleggen hoe hij op een minigolfbaan zijn stick dient vast te houden. Maar als je dan nog met rustige standvastigheid moet tonen in welke richting dient geslagen te worden, ben je meteen weer mee in de “buddydraai”. Als je bovendien dient aan te wijzen dat het best is om achter de bal staan om te slaan en niet ervoor, wordt “ vermoeden” wat Jongdementie is omgezet in “relatieve zekerheid”. Richting en zin, twee mathematische begrippen, zijn hier compleet zoek.

Die keer ben ik na de activiteit niet meegegaan om iets te drinken, ik stapte snel in mijn auto en reed  huiswaarts door een nevel die niets met het weer te maken had. Wennen en wenen. Thuis heb ik mijn Spaanse viervoeter de knuffel van zijn leven gegeven.

’t is wat dat het is.

Aan allen die me de afgelopen maanden hebben geholpen, en daar behoren alle mensen van Het Ventiel bij, dank je wel. Merci om me te helpen rechtop te blijven staan, de waarheid te willen zien, merci om me te helpen tegen de stroom te draaien en de zware, doch juiste weg te bewandelen.

Zonder bepaalde inzichten, inzichten die ik vooral dank zij Het Ventiel heb leren zien, had ik het waarschijnlijk niet, of toch heel wat minder vlot, gered. Zoals in het Zenboeddhisme is het “NU”  erg belangrijk voor me geworden. Gisteren, straks, zojuist, morgen, zijn allemaal illusies volgens deze leer, het zijn illusies omdat ze niet ( meer) bestaan. Wat je hebt is dit moment en je moet het op dit moment doen. Zelf zou ik eraan toevoegen : en vergeet niet ervan te genieten, van dát moment dat je nú hebt!