A20 Even geduld….

 

Beste bloglezer,

De blogepisodes komen met langere intervallen, om niet te zeggen dat ze helemaal weggevallen zijnde laatste maanden.

Na mijn CVA in december gaat schrijven me niet meer zo gemakkelijk af. De inspiratie is weg.  Kristien, mijn rots in de branding in het revalidatiecentrum K7 van het UZ Gent, revalidatiearts en vriendelijke maar doortastende madame, had er een verklaring voor : bij een CVA in de kleine hersenen kan bij creatieve mensen                         ( kunstschilders, musici…) de inspiratie geheel of gedeeltelijk wegvallen of sterk verminderen.

Schrijven lukt nog wel, maar het resultaat is verre van hetzelfde. Niet dat ik mezelf een topauteur acht, verre van, maar een tekst moet ergens op lijken. Fierheid op het werk, weet je. Vandaar dat ik deze blog voorlopig opschort, later proberen we het opnieuw.

Iedere dag loop ik, op weg naar mijn neuropsychologische en andere revalidatietechnieken in gebouw K7  van het UZ Gent, voorbij volgende tekst :

Keerpunt

Onherkenbaar

is het leven

zoals het was

 

Onafdwingbaar

is de wil

om opnieuw te beginnen

 

Onafwendbaar

is de andere ik.

                               Mieke Vervisch

 

Onherkenbaar, onafdwingbaar, onafwendbaar, dat zijn de woorden die me haast dagelijks begeleiden. Drie woorden die het “keerpunt” in mijn leven goed omschrijven.

Bedankt voor het lezen en tot later, bij leven en welzijn. Afzienbaar, en hopelijk herkenbaar.

met respectvolle buddygroet,

Marc Kesteloot

Gepubliceerd door

marckesteloot

Geboren in België ( Izegem 1959) en getogen in Duitsland, Neheim-Hüsten ( 1959-1977). Studeerde economie in Gent ( UG 1977-1981), gehuwd met Els en heb twee kinderen. Ik woon in Waregem en mijn interesses gaan uit naar middeleeuwse geschiedenis en basket.

Eén gedachte over “A20 Even geduld….”

  1. Beste Marc,

    Wat blij iets te horen van jou !

    Volgens je bericht is nog alles niet in orde maar je teksten zijn wel goed.

    Ik kan er van meespreken : mijn pa had op 65 –jarige leeftijd een cva . aan de re-kant en niet meer kunnen praten. Wij hebben hem samen met ons moeder 14 jaar thuis verzorgd tot hij overleden is.

    Ik denk dat in jou geval nog veel zal goedkomen…. Gewoon :het heeft tijd nodig.

    Roger en ik wensen je het allerbeste toe en hopelijk zien we mekaar nog eens in het ventiel

    Groetjes

    Roger en marleen

    Ps : denk dat de ziekte van Roger nu echt aan het doorbreken is . hij weegt nog 73 kg en komt van 93 kg. Maar ja, leven van dag tot dag .

    Like

Geef een reactie

Gelieve met een van deze methodes in te loggen om je reactie te plaatsen:

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s