A17 Pech onderweg of draagt de manier waarop dingen beginnen bij aan hoe ze eindigen?

In de eerste adventsweek kwam, met de wandeling, het gevoel. Elk jaar opnieuw overvalt me dit vreemde kriebelen, een soort ”fin de siècle”- achtige eenzaamheid. De eerste kerstversiering duikt op in de straten van de stad en hop, prompt is dat gevoel er. Een soort cocktail van verlatingsangst en verdriet. Waar dit gevoel vandaan komt en waarom het optreedt, daar heb ik het gissen naar. Een therapeut-psycholoog-zielknijper zal het wel zo draaien dat het bij mijn jeugd eindigt of begint; zelf hou ik het erop dat het aan de cijfers en getallen ligt die in januari steeds weer op nul starten. In deze periode heb ik sterk het gevoel dat de wereld niets meer is dan een gekneusde nachtmerrie, uitgebraakt uit de duistere verbeelding van een waanzinnige God. Als je naar ”het journaal” kijkt, begrijp je waarom; als je om je heen kijkt kan je ook begrijpen waarom. Als je de Turkse politicus Erdogan, oud burgemeester van Istanboel, oud premier en nu president van zijn land,  ziet zitten met het zevenjarige Tweet-meisje uit Aleppo, Bana Alabed, op zijn knie begrijp je waarom. De spontaniteit van het kind en de zelfgenoegzame onwennigheid van de vooringenomen politicus konden geen betere samenvatting weergeven van de tegenstellingen en problemen die zich in deze geteisterde stad voordoen. Wat mij betreft is dit dé foto van 2016.

Pech

Tijdens de wandeling in deze eerste adventsweek was de wereld voor mij althans, behalve dat jaarlijks terugkerende gevoel, nog in orde. Op maandag 12/12/2016 zou dit plotsklaps veranderen. De spreuk op de brochure van “ Het Ventiel” is : “Maat zoekt Buddy, Buddy vindt maat”. Op deze bewuste maandag zou ik ondervinden dat de afstand tussen het woord “maat” en “buddy” 1.5-2 cm bedraagt. De dag was nochtans rustig begonnen, vroeg opstaan, maar dat is niet ongewoon, naar Duitsland rijden, ook haast een standaardprocedure, praten met bevriende klanten, Duits brood meebrengen en dinsdag hop, weer naar de beschaving thuis. Op de snelweg richting Dresden begon het, tunnelzicht, algemeen ongemak, zweten. Van de snelweg op de parking dan 1.5 km verder. Nipt ben ik er geraakt. “Verse lucht zou het oplossen” dacht ik in al mijn naïviteit. Auto open, paf op de grond. Geen gevoel in armen en benen, spraak bijna weg. Om hulp geroepen, geen hond, ook geen Duitse, bood hulp. Zwaaien dan maar, met hulpgeroep. Norse Duitse blikken, wat wil die vreemdeling, wat wil die Belg? Weer op de grond, overgeven; geen hulp. Waarom helpt me niemand schoot er door mijn hoofd? Wat een wereld. Terug in de auto geklauterd en zelf de hulpdiensten bellen. Moeilijk typen op een “smart-phone-touch-screen” als je geen controle hebt over je vingers. Wat is het noodnummer in Duitsland? Geen idee, hopen op 112, en voilà leve Europa inderdaad!  “ Wer sind Sie, wo sind Sie”? Wie ik was dat wist ik, simpel zat; het gezegd krijgen iets moeilijker. Mijn tong leek wel 10 keer in omvang toegenomen. Waar ik was? Verdomme geen idee. Op het gps schermpje gekeken, maar uitleggen dat ging niet. Met veel moeite slaagde ik erin om op de eenvoudige vragen te antwoorden. Uiteindelijk vonden de nooddiensten me, onderkoeld en ellendig. ” Waar gaat het heen? ” wist ik mijn strot uit te krijgen. Naar het ziekenhuis in Weimar, luidde het antwoord van de vriendelijke “ Notartzt”. Weimar? Bij Goethe en Schiller?  Toeval of niet, in A8 schreef ik erover en zie je een foto van het stadhuis, of hoe een dubbeltje rollen kan.

Leve Müller

Ziekenhuis binnen dus en na een reeks van onderzoeken volgde het verdict :       “ Schlaganfall”. Nu is mijn Duits goed genoeg om te begrijpen wat me overkomen was, maar dubbel houdt beter en dus vriendelijk de Engelse vertaling gevraagd : “stroke”, apoplexie” voegde een op een plechtig communicantje lijkende juffrouw in het wit eraan toe. “Wat doet dat schoolkind hier” dacht ik? Bleek het mijn behandelende neurologe te zijn, Frau Dr.med. Müller. Aan haar uiterlijk te zien zal ze eerder studiejaren hebben overgeslagen dan gedubbeld!  Van alle aanwezige neurologen ( een zestal heb ik er geteld, en dat was maar een deel van het totaal), kreeg ik een schoolkind toegewezen. Maar wat voor één, een neuroloog met haar op de tanden, een geheugen als een volbloedpaard en met een compleet gebrek aan het “kastegedrag” zo eigen aan Duitse collega’s. Mocht ik me niet zo ellendig hebben gevoeld, ik had charmant naar haar geglimlacht. “ Sie haben sehr viel Glück gehabt, 1.5 cm mehr nach links und es wäre nicht so gut mit Ihnen abgelaufen”., sprak haar baas, een Oberarzt. Of wat dacht je, ook in de geneeskunde kennen de Duitsers “ober” en” haupt” en “chef”. Kwestie van de lijn door te trekken zeker?

Kleine hersenen

Wat zei die kerel? Niet zo goed afgelopen? Verdomme, gezicht trekt scheef, ik kan niet lopen en nauwelijks praten. Wat lult die vent over “geluk” gehad? Maar gelijk had hij “HauptOberchefleiterdokterdermedizienneurologe Dr.med. Huppeldepup. Zijn naam ben ik kwijt, maar gezien de omstandigheden zal je me dit wel vergeven? Ondanks die beangstigende vlek ( wie heeft er nu al een foto van zijn eigen hersenen gezien, ach bij Het Ventiel wel meer neem ik aan) die ik op de echografie kon bewonderen in mijn kleine hersenen ( en hiermee bedoel ik de kleine hersenen, niet dat mijn hersenen “klein” zouden zijn) zou het in orde komen, of toch min of meer. Na drie dagen bezoeken van logopedisten, ergotherapeuten, kinesisten, een bataljon neurologen en verzorgende verpleegsters ( geen verpleger gezien, behalve Felix, maar die zat in zijn eerste jaar en deed stage, met tattoos en al) was ik, op een onzeker gevoel in mijn linkerbeen na, vrijwel de oude. Behalve een rijverbod van zes maanden, een nadeel van Europa. Na een dergelijk feit mag je zes maanden geen auto besturen. Ik heb alvast een reservepaar wandelschoenen gekocht, ook kwestie van de eventuele slijtage op mijn linkerschoen op te vangen! “Und wir marchieren”, het zal wel niet “gegen Engeland” zijn, het waregemse omveld doet het ook voor Hector en mij. Ter herinnering, Hector is mijn trouwe viervoeter, één jaar ondertussen, puberaal lastig momenteel en Spaans koppig bij wijlen. Ondanks deze negatieve kwaliteiten van hem haalden we toch al de bijna hoogste klas in de hondenschool (http://www.waakenzie.be/) , iedere test doorspartelen we samen redelijk goed, met de nodige ruzies weliswaar maar onder vrienden moet dat kunnen. De volgende klas is eredivisie, maar dat zal wel een drietal jaar werk vragen om Hector daarvoor klaar te stomen.

Vergilius en Peter

Een oorzaak hebben Frau Dr “der sympathie” Müller en haar bazen niet gevonden, zelfs niet na het slikken van een soort tuinslang om een echografie van mijn hart te kunnen maken.

Met de beterschap kwam het besef : 1.5 cm. Twee lange gangen was de afdeling neurologie, alle kamers per drie ( geen luxe daar maar Pruisische eenvoud) en alle kamers eivol .Mijn buurman links, Peter, kon enkel zijn ogen bewegen, 62 jaar. Een combinatie van MS, Alzheimer en nog een onaangename aandoening waar ik de naam van ben vergeten. Niemand praatte tegen hem, nu ja de verpleging wel maar veel tijd hadden ze niet, het was eerder plichtsgetrouw. Ik deed moeite, vond het geduld dat ik leerde bij Het Ventiel. Pakweg een jaar geleden zou ik zelfs niet geprobeerd hebben om met Peter te communiceren. Merci Het Ventiel. Op de vraag of er personen zijn die met hem contact zoeken,  zei hij kort “ niemand”. En “niemand” is in het Duits net hetzelfde als in het Nederlands, in bepaalde gevallen met hoofdletter in het Duits maar misverstaan kon ik het zeker niet. Pico, er is nog veel te doen! “Ieder van ons draagt zijn eigen hel”, schreef de romein Vergilius, zwaarmoedig maar jammer genoeg waar.

Na mijn gedwongen vakantie in Weimar denk ik aan de mantelzorgers, speciaal in deze kerstperiode. Hoe voelen ze zich in deze tijd van licht, vreugde, gezellige drukte, cadeautjesjacht met reclameslogans waar leven, geluk, gezinsgeluk centraal staan? Ongetwijfeld staan ze even stil bij de duizenden onzekerheden die hun ook in 2017 te wachten staan. Een vergelijking met veel onbekenden is moeilijk op te lossen. Ik schreef het al : mantelzorgers zijn moedige ( moeten moedige), geduldige ( moeten geduldige), enthousiaste ( moeten enthousiaste) mensen zijn. Bij weinigen kunnen ze terecht met hun vele vragen, onzekerheden, eenzaamheid, verdriet, vreugde.

Helden van deze wereld

Een soort Atlassen zijn het die de wereld torsen. Jammer genoeg vinden we geen Herakles om zuilen te bouwen en Atlas van zijn hemels gewelf te bevrijden. In de mythologie ware de oplossing eenvoudig. Die dag in Cap Griz-Nez ( ik scheef er al eerder over) staat in mijn ( weliswaar nu gehavende) hersenen gegrift. Daar in Swartenesse mocht ik stille getuige zijn, maar ik ben niet begaafd schrijver genoeg om de tsunami aan gevoelens die me er overrompelden op schrift weer te geven. Vóór die dag was ik vermoedend, maar onwetend, na die dag wist ik. Zalig de onwetenden.

Na 12/12/2016 besef ik dat niets zeker is in deze wereld, behalve misschien de onzekerheid zelf. Verlangend kijk ik uit naar mijn volgende activiteit van Het Ventiel, met iets minder “brain”, maar met een levenservaring rijker. Maar toch, de week van 12-18 december 2016 verliep voor mij schoksgewijs, in onthutsende hoofdstukken die een oorsprong vonden in een gebied waar liefde en pijn hetzelfde bed delen. 1.5 cm meer naar links…..

Je blogschrijver wenst jullie van harte een zalig, vreugdevol en rustgevend feest van Kerstmis en een gezond 2017. Hoe vaak heb ik de laatste 40 jaar niet op kaartjes geschreven, of met een handdruk gezegd : “een gezond Nieuw Jaar”. Nu en dit  voor het eerst, besef ik de diepere betekenis van het woord “ gezond”.

Hou jullie taai en tot in 2017!

Marc Kesteloot