B2 September. Terug naar school

Begin september, de scholen herstarten hun activiteiten. En zoals vele jaren denk ik dan aan vader. Vader? Of beter, aan wat vader zo dikwijls gezegd heeft bij het begin van een nieuw schooljaar: t’eerste wat de kinderen nodig hebben  bij het begin van een schooljaar is een regenjas. Dikwijls geeft september ook enkele regendagen. Dit jaar mogen we niet klagen, en tegen beter weten in blijven we hopen dat het goede weer nog heel lang zal duren. Hoop doet leven!

Herinneringen

School, regen; het doet me denken aan klaslokalen met bedampte ruiten. In mijn schooltijd waren klaslokalen nog allemaal voorzien van enkel glas. Grote groepen leerlingen in klassen met enkel glas, het gaf dikwijls van die bedampte ruiten. Op vrije, onbewaakte momenten was dit de ideale tekenplek voor de sloebers van de groep. Je kan het een beetje vergelijken met de hedendaagse kunst om met post-it- briefjes van allerlei kleur en formaat figuren of boodschappen op een venster aan te brengen. Van dichtbij zie je het niet altijd goed, het is mooier, het komt beter tot zijn recht vanop afstand. Vanop afstand zie je het beter, klaarder.

Middenin

Dit was ook wat voor mij duidelijk werd toen ik Marc zijn blog A11 las. Inderdaad, Greet kan niet alles meer zoals wij dat kunnen. Haar ziekte is ook lelijk huis aan het houden in het commandocentrum van haar spieren. Zelf ervaar je dit dagelijks maar het is zo beetje bij beetje gegroeid, en het groeit nog voortdurend, dat je die dagelijkse veranderingen niet merkt. Je springt als mantelzorger gewoon in als je voelt dat het nodig is, zonder iemand in zijn waardigheid te willen treffen, zonder ook veel aan jezelf te denken. Je zit voortdurend dicht bij de grens van dit waardig leven van de hulpbehoevende, en je komt ook voortdurend dicht bij je eigen grens van aankunnen, van durven, van vechten…… Je weet ook niet altijd of de grens aan de kant van je tenen, dan aan de kant van je hielen ligt. Je schuift die grens gewoon wat verder zodat je beiden voortdurend aan de juiste kant van de grens vertoeft. Het is te vergelijken met een frontsoldaat. Wanneer heeft die soldaat de niet gemarkeerde grens overschreden? Heeft die soldaat een stukje veroverd of een stukje moeten prijs geven? Weet hij dat zelf altijd juist?

Hopen

Een soldaat is altijd iemands vader, altijd iemands kind volgens Willem Vermandere. En wie twijfelt daaraan? Maar blijft die moeder, die partner, die naaste, die…….blijft die niet hopen dat die vredesonderhandelingen, dat staakt het vuren, dat die beslissingen over vrede, dat die nog op tijd komen voor hun geliefde?

Even hard blijven de geliefden van mensen met jong-dementie, van mensen met een ongeneeslijke ziekte, hopen op die wetenschappers en dokters. Ze blijven uitkijken naar een behandeling die het ziektebeeld kan veranderen, ze blijven hopen op genezing en een normaal leven tussen de gewone gezinnen met gewone dagelijkse zorgen.

Daarom is een begin van een schooljaar belangrijk. Onderwijs is belangrijk, want het vormt onze wetenschappers waarin zoveel mensen hun laatste hoop stellen!