Gudrun had het al laten weten. Ze zag er ook een rol in voor Greet en mij. Op maandag zouden we haar kunnen spreken in het atelier.
Inderdaad, maandag was ze er, de jounaliste. Toen viel het mij nog niet op, maar ze schreef er ook in. Ze schreef heel veel, en met een geschrift waar de boomkappers van Joke Schauvliege niets aan hebben. Precies alsof de papierprijs deze van het goud ver overtreft. We zouden nog afspreken voor binnenkort eens, en contactgegevens werden uitgewisseld.
Alles kwam in een stroomversnelling op dinsdagmorgen. Ik was boodschappen aan het doen en tussen twee winkels in ging mijn GSM af. Konden we vandaag niet afspreken? Ik was toch met verlof en waarom wachten tot ik terug ging werken? Ik dus in hogere versnelling maar boodschappen doen, naar huis en alles een beetje klaarzetten. Niet gemakkelijk met een actieve poetsvrouw in huis! Uiteindelijk bracht het goede weer de oplossing! De buitenkamer.
Er werd niet getreuzeld, eenmaal iedereen op zijn gemak was gesteld kwamen de vragen.Hoe was jong dementie vastgesteld, hoe hebben we dit verwerk, hoe gingen we daarmeer om? En de kinderen? Hoe hebben ze dit verwerk? En de financiele kant? Zijn er die door jong dementie in financiele problemen komen? Ziekteverzekeringen. Ook wanneer er werd afgedwaald van het onderwerp was er tijd en begrip. Ook was er aandacht voor de inhoud van de rugzak des levens. Alles kwam aan de beurt en toen Lowie en Greet terugwaren van de dagelijkse uitstap kreeg Greet ook een aantal vragen. Er was tijd om op antwoorden te wachten, geduld maar ook enorm observatievermogen. Lowie antwoorde zonder dat hem vragen gesteld werden.
En alles werd neergepend in Atomaschriftjes. Zelfs de couverte werd volgeschreven. De atomaschriftjes deden me denken aan socialistische politici. Gebruikten die ook niet deze schriftjes?Een rode libelle landde op de leuning van de bank dicht bij de journaliste. Waren atomaschriftjes van socialistische politici ook niet gelinkt met helikopters? En een libelle kan toch ook vliegen als een helikopter, of niet? Hoe dan ook, deze jounaliste had nog nooit een rode libelle gezien, en zeker niet van zo dichtbij. Misschien kan ze voor een volgend artikel – als dit over jong dementie klaar is tenminste – misschien kan ze dan eens mee met collega-jounaliste Ann Olaerts voor enkele observaties vanuit een kijkhut?
De tijd vloog. De drie uren leken een klein uur, of hoe een uur niet altijd even lang aanvoelt.
Beste Marc, ik heb haar ook over je blog gesproken. Hopelijk worden er via de blog contacten gelegd. Hou je atomaschriftje alvast klaar, en hopelijk komen jullie samen met wat schrijfsels een stuk voorbij de stilte!
luc
Voorbij de stilte 