Rustig is het op het thuisfront. Lekker rustig.
Zo heb ik de vakantie het liefst, heel wat stadsgenoten, die overvolle plaatsen opzoeken om de batterijen weer op te laden, weg. En dus is de stad rustig. In deze periode hou ik ervan om, ‘s morgens bij mooi weer, naar het centrum te wandelen. Met Hector onze Spaanse waterhond, al dan niet aangelijnd, als enig gezelschap wandel ik via een oude spoorwegbedding en wat omwegen naar het centrum. Langs bomen en struiken in het volle zomerse donkergroen. Binnenkort, over een tweetal maanden zullen ze rood en geel en bruin zijn. Bijna alleen, op een paar vroege vogels na, die om 09h30 hun eerste pint achteroverslaan ( ook dit is vakantie, hoewel bij sommigen kan het ook om een dagelijks ritueel gaan), drink ik een koffie op een caféterras. Hector ligt onrustig te draaien en te keren, iedere vogel heeft hij gezien, zelfs hommels ontsnappen niet aan zijn aandacht. Een oefening in geduld voor het brave dier. Dit haast iedere ochtend, hetzelfde ritueel. Met gemak zou ik een vergelijkende studie kunnen maken over de koffiekwaliteit, -prijzen en -service op onze stadsmarkt. De stad ademt op een lagere frequentie in de vakantieperiode. Ook de obers trouwens.
Fotograaf
Het Ventiel werkt en draait de gehele zomervakantie door, op wat aanpassingen na. Op mijn ochtendwandelingen gingen mijn gedachten heel wat kanten op, ook richting het Ventiel en bijgevolg Jongdementie. Ik heb de keuze om rust op te zoeken, zij hebben rust nodig omdat hun hersenen niet op tijd alle indrukken kunnen wegfilteren. Geen keuze dus, een dictaat. En van dictaten, daar hou ik niet van. Waar ik wel van hou is van de haast baarmoederlijke gezelligheid die van Het Ventiel afstraalt. Kristof schreef het mooi in zijn fotoboek. Kristof, dat is de fotograaf van dienst bij Het Ventiel, geen activiteit zonder zijn fototoestel. Met mooie zomerse rode broek en aangepast modieus hemd en fotoapparaat. Zo’n moeilijk ding waar ik niet mee overweg kan. Op vakantie mocht ik trouwens, in de tijd dat smartphones niet bestonden en iedereen zich nog met een fotoapparaat moest behelpen om souvenirs te schieten, geen foto’s nemen van mijn vrouw en kinderen. Geen voeten, teveel hemel en lucht, geen hoofden. Vandaar mijn grenzeloze bewondering voor mensen die in een oogwenk dat apparaat kunnen instellen, het juiste momentum afwachten, afdrukken en alles mooi centraal in dat vierkantje of rechthoek krijgen. Fenomenaal. Kristof dus schreef in zijn fotoboek, nu ja zo letterlijk heb ik het niet onthouden, maar het kwam erop neer dat bij Het Ventiel het niet belangrijk is wie of wat je bent. Iedereen gelijk, één grote familie. Beter kan het niet worden gezegd. Kristof schreef zelf in zijn fotoboek. Schrijven dus, evident en normaal. Dacht je. Niet als je aan Jongdementie lijdt. Niet evident om je letters mooi te vormen, niet gemakkelijk om het aantal ooo’s en aaaaa’s te tellen. Op een lijntje schrijven : vergeet het maar. Letters aan mekaar, no way; drukletters. Opnieuw werd ik hier geconfronteerd met een gevolg van deze ziekte. Nooit bij stilgestaan dat schrijven een probleem zou kunnen zijn. Ah, waarschijnlijk kan ik me heel wat problemen die de ziekte met zich meebrengt niet voorstellen. En nu weet ik dat het niet aan Kristofs intellectuele capaciteiten ligt dat de tekst zo was geschreven. Een buitenstaander zou het zeker zo zien; neen het ligt aan die verdomde ziekte die je hersenen lamlegt of toch een deel ervan en je spieren de andere richting uitstuurt. Probeer maar eens met je ogen dicht iets op te schrijven. Als je een gehele zin zo probeert neer te pennen en liefst een lange, is je resultaat misschien vergelijkbaar. Vul je administratie maar eens in op deze manier. Good luck. Het getuigde van grote moed van Kristof om dit fotoboek eigenhandig van commentaar te voorzien. De commentaren waren nog gevat ook. Bijhouden dat fotoboek. Maak van de losse blaadjes die nu de foto’s vergezellen vaste papiertjes. Dit fotoboek is goud waard voor alle nog komende Ventielisten. Dat er Ventielisten bijkomen is zeker, zo zeker als het amen in de kerk. Jongdementie lijkt uit te breiden; als een gasnevel verspreid het zich, stil, kleurloos en gevaarlijk giftig.
Gebak en andere calorieën
Het fotoboek werd druk ingekeken op het verjaardagsfeest van Eddy. Van hand tot hand, van tafel tot tafel ging het rond. Een bewijs van :”kijk wat je kan, niet naar wat je niet meer kan”. Gemakkelijk gezegd vanachter mijn PC. Het atoma schriftje uit A1 gebruikt ik nu als idee box. Een idee of gebeurtenis is zo gauw genoteerd. Een schriftje is makkelijker mee te nemen dan zo’n elektronisch apparaat. Voor mij toch. Eddy’s feest dus. Met koffie, en overvloedig zoetje dessertcombinaties allerhande. Taartjes in stukjes, moussjes in potjes, gebak in koekjes, hele tafel vol van al deze lekkere zoetigheden stonden als een “hoorn des overvloeds” in de feesttent. Er was voldoende om een heel infanterie bataljon van dessert te voorzien. En die van de infanterie kunnen eten. Maar ook die van Het Ventiel, de Ventielisten kunnen dat, vlot gingen de zoetigheden richting maagsappen en darmkanalen, nagespoeld door een Westmalle, wit wijntje of duveltje. Af en toe knikkebolde Eddy even, maar het was dan ook een drukke dag vol met geluid en visuele effecten. Voor dat laatste zorgde een goochelaar. Verbazend wat die man kon. Bedrog waar we op stonden te kijken en het nog geloofden ook. Visueel bedrog, voor alle duidelijkheid. De man was goed, Optima baas Piqueur en aanhang, al dan niet uit politieke middens, zou het niet beter hebben gedaan, qua misleiding dan. Maar bij goochelen gaat het er toch om, om het publiek te misleiden. Bij banken? Niet toch? Van politiek ….zal wel ergens ertussen in hangen zeker? Ah binnen de kortste tijd zat ook ik me te vergapen aan ‘s mans kunsten. Die van de goochellaar dan. Of om het met Goethes Faust te zeggen: “ Da steh ich nun, ich Amator, und bin so Klug als zuvor”. Ik als amateur dan, niet de goochelaar.
Faust was een pseudo wetenschapper ( zijn schepper Goethe probeerde het ook in die richting) en bij het herhaaldelijk mislukken van zijn proeven sprak hij die zin. Hier sta ik nu, ik amateur, en weet evenveel als ervoor.” Amator “staat er voor de rijm op “zuvor”. Om de proeven te doen slagen sloot Faust een pact met de duivel : hij verkocht zijn ziel.
Dertigjarige oorlog en andere conflicten
Wie zou zijn ziel niet aan de duivel verkopen om Jongdementie de wereld uit te helpen, relatief gezien dan. Een uur kan eens sneller en langzamer gaan ( speciale relativiteitstheorie van Einstein, 1905, de algemene kwam later in 1911).Moeilijk denk je? Ah, Albert, genie Einstein legde het zelf voor de Simplicius Simplicissimussen onder ons ( schrijf dat maar eens zonder fouten…. Der Abentheuerliche Simplicissimus Teutsch is een schelmenroman van de hand van Hans Jakob von Grimmelhausen die verscheen in 1668 en speelt tijdens de dertigjarige oorlog. Deze roman is wat betreft de Duitstalige literatuur het belangrijkste werk in zijn tijd. Ook nu nog mooi om te lezen, ik kan het aanbevelen) zo uit : “ als je twee uur met een mooi meisje doorbrengt, denk je dat het één minuut is. Zit je evenwel één minuut op een hete plaat, denk je dat het twee uren zijn!” Het ware genie dus, iets moeilijk eenvoudig weergeven. Makkelijk zat en iedereen begrijpt Einstein. Ook dat is relativiteit zeker? In 1933 week Albert uit naar de VS om aan de gevolgen van Adolfs bruine legioenen te ontsnappen. Om de relatieve invloed van de gevolgen van een wereldoorlog weer te geven : tussen 1901 en 1933 ging 25% van de nobelprijzen voor wetenschappen naar Duitsers. Tussen 1932 en 1960 haalden ze er nog 8. Niet 8% gewoon 8 prijzen. Door emigratie waren de besten weg. Zouden de cijfers voor Syrië, Afghanistan, Iran en Irak over 80 jaar even sprekend zijn? Dat is realiteit.
Voorbij de stilte 