Leve Google, zo kwam ik op de website van Het Ventiel.
Aandachtig las ik wat er stond, verder gegoogeld wat er te vinden was over “jongdementie” gewikt gewogen, nagedacht ja ook getwijfeld. Wat kan ik doen? Wat ben ik bereid te doen? Hoe werkt het? Zou ik dit aankunnen? Heel wat vragen wierpen zich op maar gaandeweg kwam ik voor mezelf tot de conclusie dat ik hier wel mee verder wou. Ik was bereid er tijd in te stoppen, me in te zetten, tenminste als mijn profiel paste in het kader wat Het Ventiel voor ogen heeft. Tijd is iets die je zelf in handen hebt heb ik geleerd, al ging deze les er bij mij niet gemakkelijk in. Ach, iedereen heeft zijn tekortkomingen J.
Gekeken hoe ze dit in Duitsland aanpakken en vreemd genoeg viel er op het www niets te vinden wat specifiek over jongdementie gaat. Zoek ik niet goed? Aan de taalkennis zal het niet liggen.
Na een 5-tal dagen wikken en wegen heb ik me ingeschreven op de site als buddy. Niet over één nacht ijs dus.
Prompt kwam er antwoord van het ventiel om te bedanken en na een telefonisch contact zou er een gesprek plaatsvinden, in Hulste. Zo ontmoette ik Gudrun en Patrick. Het was een opbouwend en goed gesprek, vragen gesteld, antwoorden gekregen. Zo kreeg ik niet alleen voor het eerst een inzicht in deze aandoening die zo bleek meer mensen treft dan we denken maar mocht ik ook Patrick ontmoeten. Als ik eerlijk mag zijn : ik wist niet op voorhand dat ik iemand met de aandoening zou ontmoeten daar ter plekke. Toen Gudrun me zei dat Patrick er bij zou komen, kreeg ik een beetje een beklemmend gevoel, een innerlijke onrust voor het onbekende, wat staat me te wachten? Gewoon jezelf zijn dacht ik en dat was de juiste keuze; mijn ongerustheid bleek helemaal niet nodig. Na het tekenen van de nodige documenten was ik officieel buddy. Nu nog de eerste opdracht, een eerste buddy -ontmoeting.
Die staat geplant op Pinkstermaandag, ik kijk er met spanning naar uit.
Geboorte
Maar met een aantal vragen bleef ik toch achter : Waarom weten wij dit niet, waarom weet ik dit niet, waarom weet mijn omgeving dit niet? Heel wat waaroms heel wat vragen … Op de terugweg van Hulste naar huis overlegde ik hoe ik kon bijdragen om deze aandoening vanachter het venster te halen? Wat kan ik? Timmeren, neen twee linkse handen; schrijven ja maar hoe? Een eigentijdse oplossing zou het worden: een blog. Maar weer, mag dit wel, kan dit wel? Gudrun gemaild en toestemming gekregen, zo val ik jullie nu lastig met mijn schrijfsel.
With a little help….
Maar hoe vat je zoiets aan? Ik heb niet eens een facebook pagina laat staan een blog maken. Niet getreurd, Maarten onze kleinen ( 1m92 maar de jongste en dus “den kleinen” voor de rest van zijn dagen ocharme) zou er wel meer kunnen over weten vanuit zijn dagelijkse bezigheden. Influence marketing en een blog : het kan niet veel verschil zijn, of toch? Voor een analfabeet op dat vlak als ik lijkt het allemaal hetzelfde. Niet getreuzeld, tijdens een wandeling in Herzele onlangs begon ik omzichtig erover te praten met Maarten, eerst Hautekiet, dan Het Ventiel, dan Gudrun, dan buddy enfin het hele verhaal. Resultaat stilte…Maarten zweeg , geen reactie. Plots kwam het: jij, zei hij? Jij een blog? Ja, antwoordde ik, als je me helpt. Een brede glimlach gleed over zijn gezicht en enthousiast antwoordde hij : natuurlijk, dit gaat zo en zo en zo en …mooi dacht ik hoef ik de digitale weg niet alleen te bewandelen. Schrijven kan ik zelf maar voor alle computergedoe : bedankt Maarten.
Voorbij de stilte 