De autoweg lag er vrij rustig bij op deze vrijdag 15 april, enkel een beetje file in Antwerpen. Bewust was ik iets later naar Duitsland vertrokken, nu ja met bestemming net over de grens, niet zó ver dus; achter de files aan, hopelijk toch. Radio één kan je ontvangen tot kort vóór Venlo pal tegen de Duitse grens aan. Meestal schakel ik dan over op Einslive of WDR 2, WDR 4 met zijn Duitse schlagers is niet zo mijn bloedgroep; als je de eerste zeventien jaar van je leven in Duitsland hebt gewoond valt het best te begrijpen dat je een “Schlagerallergie” hebt….toch?
La douce France
Hautekiet dus, waar plots de woorden” Mont Ventoux” en” jongdementie” in één ademtocht vielen. Het begin van het programma had ik waarschijnlijk wel gehoord maar blijkbaar was dit niet tot me doorgedrongen. Mijn moeder zei vroeger al: “zjetje mè je gedachtn weere ep de moane?” Maar nu kwam ik meteen op de begane grond : Mont Ventoux ja die kende ik, mijn dochter had deze steile reus een paar jaar geleden bedwongen ( ik stond vrolijk aan de zijkant, haar hard aanmoedigend en zodra ze de bocht uit was snel even nippen aan een glas rode wijn en een stukje frans kaas in mijn mond gepropt om dan snel- snel de auto in te duiken, haar toeterend voorbij te rijden en 3 tot5 km verder het net beschreven scenario te herhalen; voor alle duidelijkheid mijn echtgenote reed). De B&B bij Belgen was schitterend, de septemberzon liet zich af en toe zien, kortom gewoon een vakantie zoals een vakantie in Frankrijk hoort te zijn. Die berg bedwingen met de fiets : niet aan mij besteed, te voet wel, ja.
La Douce France, Mont Ventoux so far so good, maar wat was “jongdementie”? Dementie ken ik uiteraard wel maar dan in de categorie van 80-jarigen als je je leven hebt gehad of toch grotendeels; dat kon Jan toch niet menen met” jongdement”?
Snelheid aangepast, luisteren. En luisteren deed ik met open mond als het ware. Wat is dit voor een aandoening?
Stilte, live
Piet was live in de studio en Jan ging een gesprek met hem aan op zijn Hautekiets, over een fietstocht op de Mont Ventoux, hoe dit tot stand kwam enz. Het ogenblik waarop Jan aan Piet vroeg of dit fysisch wel ging zo’n berg beklimmen met de fiets, vergeet ik niet snel. De fysieke inspanning was niet het probleem begreep ik, en…. toen stilte. Op de radio zijn stiltes op zijn zachts gezegd, ongewoon. Ik draaide zelfs mijn volumeknop verder open maar niets; Jan zei niets, Piet zei niets, tot plots op de achtergrond een stil gefluister van Piets echtgenote ( Myriam begreep ik later) :” wa welje zegn?” Overleg in stilte in een dialect dat ik maar al te goed kende, verdorie het zijn West Vlamingen dacht ik. Piet probeerde uit te drukken dat hij niet meer kon inschatten hoe hij zijn krachten kon doseren om de Ventoux te bedwingen maar vond de woorden niet. Wat is dit voor een aandoening, dat kan toch niet wat ik hier hoor? Mijn gedachten dreigden zich te verliezen in de vraag hoe het mogelijk was dat een dergelijke aandoening bestond zonder dat ik of iemand in mijn directe omgeving, er ooit van had gehoord. Luisteren Marc verplichtte ik mezelf, luister verder naar Hautekiet.
Voor ik radio één helemaal kwijt was aan de grens kreeg ik nog het woord “ Het Ventiel” mee en de uitleg over de werking van deze organisatie met o.a. buddy’s. Snel opschrijven in mijn boekje dat steeds naast me ligt. Tot mijn ontstentenis zag ik de ironie hiervan in. Opschrijven en leve Google.
Voorbij de stilte 