A1 : Een Atoma schriftje

Een Atoma schriftje heb ik gekocht. Een Atoma schriftje… ik behoor niet tot de generatie penners die hun schrijfsel meteen en vlot op een wit en dus leeg Word-veld kunnen invullen, pluimveder en perkament staan dichter bij me dan Windows 10.De eerste keer dat ik een dergelijk schriftje mocht gebruiken was diep in de vorige eeuw, zegge en schrijve 1971, voor het vak wiskunde. Moderne wiskunde heette dat toen, venndiagrammen en de hele santenboetiek. Zou dat nu nog gebruikt worden op school, de schriftjes dan? Misschien wel, aan de aangeboden hoeveelheid, formaten, kleuren en uitvoeringen ( lijntjes, ruitjes groot en klein) te zien, met relatieve hoge zekerheid zelfs. Twaalf jaar was ik toen in 1971.

Soest, Belgische strijdkrachten Duitsland

Dat schriftje had toen even witte bladen als nu realiseer ik me een beetje verwonderd. De laatste keer dat ik , bewust dan toch, boven leeg, wit en maagdelijk blad bleef zitten was …. Ja inderdaad wat je denkt, in een examenperiode. Misschien niet de vakken die meteen voor de hand liggen als fysica, wiskunde, frans ( alhoewel dat laatste had gekund). De taalvakken bestonden toen, tenminste bij ons in het KA Soest, neen niet Soest Nederland maar Soest Duitsland) uit twee delen : een effectief taalexamen over de zogeheten “stof” en een vier uren durende deel voor het schrijven van een verhandeling. Alle leerlingen die dit mochten ondergaan zaten verzameld in de refter, de zon was uitgesproken aanwezig op deze bewuste voormiddag in de maand juni. Walter, de leraar die het onderwerp gekozen had stond, zoals steeds gekleed in een niet al te nieuwe jeans, een hemd uit een tijd toen mode nog geen modewoord was, sandalen aan de voeten tot het echt begon te vriezen, in zijn baard te grijnzen toen hij in zijn niet al te leesbaar handschrift de titel op het bord schreef :

“ Als iets wordt tot niets, wordt iets tot niets”.

Nu weer een leeg blad dus, alleen staat Walter nu niet te grijnzen ( de man verongelukte een twintigtal jaren geleden in Indië) maar kijkt mijn hond Hector me aan en, voor zover een hond kan denken, meen ik achter die slimme Spaanse Waterhondogen van hem iets te herkennen van, nou kerel komt er nog wat van of gaan we spelen? Als hij merkt dat baasje het blad toch gevuld begint te krijgen legt hij zijn zwart-wit gevlekte kop met een diepe zucht tussen zijn poten. Wachten dan maar, hondengeduld is, bij wijlen dan toch, even groot als dit van de engelen.

Het ligt aan Jan

Atomaschriftje…. Het ligt aan Jan, Jan Hautekiet van Radio één. De brave man is er zich uiteraard niet van bewust , hoe zou hij ook, dat zijn programma van 15 april 2016, de oorzaak is van dit schrijfsel.